Гондолиерот
Црниот клун на мојата
гондола успокоено ги расекуваше мирните води на каналите. Витиот чун добро ме
служеше во годиниве, носејќи патници по градските канали воден од советите на
моите претходници.
Сонцето замираше над
древниот град, претворајќи ја водата во модра лента положена меѓу елегантните
згради од варовник. Длабоко го вдишав студеникавото вечерно ветре.
Та има ли поубаво место од
овој маѓепсен град на каналите? И додека гондолата полека сопираше пред
сидриштето, се кренав со воздив кон стемнувачкото небо на Марс.
од Гaрет Џоунс
Translated by Sasho Spasoski
No comments:
Post a Comment